گروهی از دلسوزان ورزش با اجرای طرح ادغام فدراسیون با انجمن مخالفت و تأکید کرده‌اند که این اقدام کاملا مغایر با توجیهات معاونت ورزش قهرمانی و حرفه‌ای مبنی بر بهینه‌سازی وضع آمادگی جسمانی در کشور، توسعه، تقویت اختیارات و منابع موجود در این رشته و مشارکت بیشتر مردم در فعالیت‌های موجود است، چرا که رشته آمادگی جسمانی و ایروبیک، امروزه به استناد آمار و ارقام، در بهترین شرایط خود قرار دارد و در چند سال اخیر، جایگاه قابل قبولی را در ورزش کشور ـ بویژه در بین جوانان و خانواده‌ها ـ یافته و نقش مهمی را در توسعه ورزش همگانی، سلامت خانواده‌ها و آحاد جامعه، ایفا کرده است.
آمادگی جسمانی و ایروبیک و رشته‌های زیر مجموعه آن، به اعتراف کارشناسان در بهترین شرایط قرار دارند و از نظر آماری، بعد از رشته فوتبال، رده دوم بیشترین مخاطب را به خود اختصاص داده است. آمار رسمی گویای آن است که فعالیت‌هایی که تا امروز انجام شده، در مسیری درست و اصولی بوده و استقبال چشمگیر از این رشته، به منزله تاییدی بر عملکرد مدیران، مربیان، مدرسان و خانواده بزرگ آمادگی جسمانی و ایروبیک در استان‌های مختلف کشور است.
در این بین حضور چشمگیر بانوان و دختران در باشگاه‌هایی که فعالیت مستمری در رشته آمادگی جسمانی و ایروبیک دارند ـ که روز به روز در حال افزایش هستند ـ نشانگر راه درستی است که مسئولان این رشته در پیش گرفته‌اند و به یکی از اهداف بزرگ خود که بردن ورزش به دل خانواده‌ها و کشاندن بانوان و دختران به محیط‌های ورزشی است، دست یافته‌اند.
بنابراین، فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک، به دو خواسته مهم و مورد تاکید بزرگان نظام مبنی بر توسعه ورزش عمومی و همگانی و ایجاد شرایط مناسب برای ورزش زنان و دختران، به طور کامل جامه عمل پوشاند و در این شرایط، بهتر آن بود که با حمایت و تقویت فدراسیون مربوطه، آن را در رسیدن به اهداف عالیه و آرمانی خود، بیش از پیش همراهی می‌کردند.
این که باور کنیم با کوچک کردن ساختار یک فدراسیون به یک انجمن و قرار دادن آن به عنوان زیر مجموعه یک فدراسیون دیگر، آن هم در کنار انجمن‌هایی چون ماهیگیری، پینت بال، بادبادک بازی و....، در واقع به این رشته و اهداف بزرگ آن خدمت شده، بیش از آنکه یک کار کارشناسی باشد، یک کار غیر کارشناسی بوده و نمی‌توان این ادعای رئیس فدراسیون ورزش‌های همگانی را پذیرفت که تبدیل فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک به انجمن و انتقال آن به این فدراسیون، سر فصل جدیدی برای آینده ورزش همگانی و عمومی کشور خواهد بود، چرا که اصولا وقتی یک فدراسیون، به انجمن تبدیل می‌شود در وهله نخست، بخش اعظم استقلال و اختیارات اداری و مالی آن محدود می‌شود.
هر چند که ادعا شود، روال فعالیت آنها بدون کوچکترین تغییری ادامه خواهد یافت بپذیریم که این تغییرات، تنها در شکل ساختاری نیست و این تغییرات در مجموع به نفع جامعه ورزشی، ورزشکاران و جوانان ارزیابی نمی‌شود و در شکل خوش باورانه آن، حتی حمایت وزارت ورزش و جوانان از این انجمن‌ها هم نمی‌تواند، کارساز باشد، چرا که امروزه این حمایت‌ها از فدراسیون‌های ورزشی که عملکردی عمومی و همگانی دارند، در مقایسه با فدراسیون‌هایی که اهداف قهرمانی و حرفه‌ای دارند، بسیار کمتر است، چه رسد به انجمن‌ها که خیلی از آنها اصلا دیده نمی‌شوند!
از آن مهمتر سفارشاتی است که در راستای ترویج ورزش عمومی و همگانی و بردن ورزش در بین خانواده‌ها و تشویق زنان و دختران به ورزش، صورت گرفته و می‌گیرد. اما چنین تصمیمات غیرکارشناسانه‌ای به خصوص در مورد فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک، عملاً نادیده گرفتن این گونه توصیه‌هاست.
براستی هزینه‌هایی که تا امروز در این رشته صورت گرفته تا زنان و دختران بسیاری در جای جای کشورمان به آمادگی جسمانی و ایروبیک رو بیاورنند، چگونه جبران خواهد شد؟ وقتی با یک تصمیم عجولانه، فدراسیون بزرگی را به یک انجمن کوچک تبدیل می‌کنیم و انتظار داریم، شرایط بهتر از قبل شود، چگونه به اهداف بزرگی که برای این فدراسیون ترسیم شده است، دست می‌یابیم؟
فدراسیونی که مخاطبانی به تعداد میلیونی از زنان و دختران در رده‌های سنی مختلف دارد؛ فدراسیونی که بیش از هر فدراسیونی، ورزش عمومی را در کشور ترویج کرده است. فدراسیونی که نقش جدی در تربیت مربیان و اشتغال‌زایی برای آنان داشته است؛ فدراسیونی که آمار ورزشکاران و مربیان سازمان‌یافته آن، قابل اعتنا و اتکاست؛ فدراسیونی که به واسطه استقبال عموم مردم، این توانایی را دارد تا در همه حرکتهای مردمی، جلودار وپیشتاز باشد و با رشته‌های زیرمجموعه خود، نوجوانان و جوانان بسیاری را به محیط‌های ورزشی بکشاند؛ چگونه با تغییر ساختار (از فدراسیون به انجمن) استقلال و اختیاراتش را حفظ می‌کند؟
به نظر می‌رسد باید در این تصمیم شتابزده، بازنگری دوباره‌ای صورت گیرد. این رشته اصلاً قابل قیاس با کونگ‌فو، پرورش اندام و بدنسازی نیست. این رشته فراتر از ماهیگیری، بادبادک‌بازی و فوتبال دستی است. نادیده گرفتن این همه مربی و ورزشکار، این همه فعالیت‌های عمومی و همگانی، نه فقط خدمت به ورزش همگانی و تشویق زنان و دختران به حضور در عرصه ورزش نیست، بلکه اقدامی بازدارنده است و نمی‌توان امید داشت، شتاب فعالیت فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک با تبدیل به انجمن، بیشتر و یا حتی حفظ شود. مطمئناً در آینده‌ای نه چندان دور مسئولان وزارت ورزش و جوانان و بانیان اجرای این طرح، به اشتباه خود پی خواهند برد و در آن زمان، دیگر کار از کار گذشته و برای جبران مافات باید بسیار هزینه کرد.
